Wspolczesne zagrozenia - bezpieczenstwo - edukacja.

Na bezpieczenstwie, podobnie jak na zdrowiu i edukacji "zna sie" podobno kazdy. To podejscie ma niestety swoje konsekwencje. Nie wszystko jest bowiem tak proste, jak moze sie wydawac, patrzac na okreslony problem/zagrozenie wylacznie z jednego punktu widzenia. Wspolczesna rzeczywistosc i towarzyszacy jej rozwoj cywilizacyjny stanowia niezwykle zlozony i wymagajacy obszar, ktory generuje potrzebe wypracowania czesto nie jednego, lecz wielu przemyslanych podejsc (strategii) adekwatnych do miejsc, czasu, rodzajow zagrozen oraz ludzi, ktorych dane zagrozenia moga dotyczyc badz dotycza. Zyjemy w swiecie, w ktorym mamy do czynienia z zagrozeniami, ktore potrafimy przewidywac, przeciwdzialac im i na nie reagowac. Dysponujemy przy tym wypracowanymi metodami szkolenia ludzi realizowanymi - w zaleznosci od bazy, checi i kompetencji nauczycieli/szkoleniowcow/instruktorow - w rozny sposob i z roznym skutkiem. Oprocz zagrozen juz znanych mamy do czynienia z cala masa tych, ktorych specyfike dopiero rozpoznajemy. Dobrym tego przykladem jest cale spektrum cyberzagrozen, o ktorych wiemy wciaz za malo, aby radzic sobie z nimi w wystarczajacy i skuteczny sposob. Jest to wyzwanie, z ktorym aktualnie probujemy sie zmierzyc. Zadanie nie jest latwe zwazywszy, ze zyjemy w swiecie permanentnej deregulacji, zmian i zwrotow, rozwoju sztucznej inteligencji (SI), zmutowanych postaci zagrozen i przeksztalcen, z bezpieczenstwem jako jedna z najwyzszych wartosci w tle. Jest to kolejna monografia poswiecona roznym wymiarom relacji miedzy bezpieczenstwem a edukacja. Tym razem glownym punktem zainteresowania staly sie trzy aspekty: 1. Wspolczesne zagrozenia, czyli co powinno byc przedmiotem edukacji na rzecz bezpieczenstwa i kogo powinna ona dotyczyc? 2. W oparciu o jakie metody oraz gdzie powinien odbywac sie proces edukacji na rzecz bezpieczenstwa (kwestie dotyczace instytucji, programow ksztalcenia, wspolpracy, proporcji miedzy zajeciami teoretycznymi i praktycznymi oraz miejscem ich realizacji)? 3. Kto powinien uczyc ludzi zasad bezpiecznych zachowan (uwrazliwiania, rozpoznawania zagrozen, prewencji i reagowania)? Kwestia edukacji kadr, kompetencji kadry prowadzacej szkolenia/edukacje oraz wspoldzialania dyrekcji/nauczycieli ze sluzbami militarnymi i paramilitarnymi w wymiarze ksztalcenia uczniow i studentow na roznych szczeblach struktury szkolnej i uczelnianej. Wszystkie trzy aspekty sa komplementarne wobec siebie. Istota sukcesu jest ich rozwoj i kooperacja, potrzeba doskonalenia, czerpania wzorcow i ich sukcesywnego wdrazania w celu stalego podnoszenia jakosci bezpieczenstwa oraz swiadomosci jego znaczenia.